Yaqinda menga telefondan qo‘ng‘iroq qilishdi. 
Kimdir muloyim, yumshoq ovozda so‘radi:
– O‘rtoq Zoshchenkomisiz?
– Ha.
– Gap shundaki, biz kuchaytirgich ustida tajriba o‘tkazyapmiz. Birorta hikoyangizdan uch-to‘rt satr o‘qib berishingizni o‘tinib so‘raymiz.
Kechiktirib bo‘lmaydigan muhim yumushim bor edi. Uni to‘xtatishni hecham xohlamasdim. Lekin men ko‘ngilchan odamman. Kamina, bundan tash-qari, har xil yangi ixtirolarni hurmat qilaman.
Telefon go‘shagiga bir necha satrni o‘qib berdim.
– Juda soz, – dedi muloyim ovoz. – Minnatdorman. Jarangdorlik a’lo darajada. Endi eshittirishimizni tinglab ko‘rishingizni iltimos qilamiz. Marhamat, xonaning burchagiga borib turing. Va quloq tuting.
Go‘shakni stol ustiga qo‘ydim-da, o‘n qadamcha yurib to‘xtadim. Ikki daqiqalar chamasi tentakday g‘o‘dayib turdim. Keyin qaytib keldim.
– Qalay?
– Hech narsa eshitmadim.
– Unda besh qadamcha yuring va shu taxlit o‘tiringki, qulog‘ingiz go‘shak bilan bir cathda bo‘lsin. 
Uzoqlashdim va o‘tirib oldim.
– Qalay?
– Xudo haqqi, hech nimani eshitmayapman! – dedim jahl bilan. 
– Unda, – dedi hamsuhbatim kula-kula, – go‘shakni qo‘ying va yotib uxlang.
Haligi odam yayrab, miriqib, entikib xoxolab kulardi.
Nimasini aytasiz, chindan ham juda xunobim chiqdi. Go‘shakni uzib olishimga sal qoldi. Qarang-a, allaqanday yaramas meni o‘n daqiqacha laqillatsa-ya. Hatto o‘tirishga ham majburladi. 
Keyin o‘zimni bosib oldim. Hatto tirjayib qo‘ydim. Nima bo‘pti? Hammasi joyida. Syujet tayyor, yozsa bo‘ladi. Dolzarb mavzu – telefon bezorilari haqida mo‘‘jazgina hajviy hikoya qoralash ham mumkin. Mana shu bo‘lmag‘ur ishda yigirma rublni halol ishlab oldim. 
Har bir bema’nigarchilikning tagida hikmat bor, deb shuni aytsalar kerak-da.