SHOIR

U dunyoga keldi-yu, ammo
Elga ayon bo`lmadi bu xol.
Buyuk daho bo`lganin paydo
Zamin hatto qilmadi hayol.

Bahor edi. Dalada dehqon
Kuylar edi ko`klamga doir.
Jahonga sir qoldi, ne jahon —
Qishloqqa ham bo`lmadi ayon
Yaralgani olamga shoir.

Nom qo`ydilar o`zlariga bop,
O`stirdilar. Sal qotgach tani —
Yelkasiga yukladilar qop,
Yubordilar bug`doy tortgani.

Ammo unga so`yladi barglar,
Ariq bo`ldi oydinda so`qmoq,
Hilol unga ko`kdan sochdi zar,
Ertak bo`lib tuyuldi o`tloq.

Yillar o`tdi, vaqt yetib bir kun
Uning o`zi bo`lmayin ogoh —
Bamisoli girdobu quyun
Shoir yurak uyg`ondi nogoh.

Paydo bo`ldi ishq dilda ilk dam —
Surdi darcha oldida xayol.
So`ng yurakda shu’la sochgan sham
Asta bo`ldi yuksalib hilol.

So`ngra u oy bo`lib yetildi,
Quyosh bo`lib sochdi yana nur.
Shoir olam sari otildi.
Tor kulbaga sig`may tafakkur.

O`lmas ruhi uning istardi —
Mangu bo`lsa u bilan vujud.
Ammo — tirik olamning dardi —
Vujud umri emas behudud.

U ko`zini yumdi, nihoyat,
Hamma kabi yo`l oldi yerga.
O`zgalardek uni ham qismat
Olib keldi oxir qabrga.

Shoir ilk bor paydo bo`lgan chog`
Uni hatto bilmagan olam,
(Go`yo yo`lda o`sgan otquloq
Ne deb parvo qilmagan olam) —

Endi shoir yumgach ko`zini,
Undan jonsiz tana qolganda,
Tiriklarga tashlab so`zini
Yo`qlik sari u yo`l olganda —

Olam uni angladi, bildi.
Qalbi bilan his kildi dunyo.
Shunday, shoir olamga keldi,
Shuhrat topdi bo`lganda ado.

Erkin Vohidov tarjimasi