G’anijonning xotini tug‘may yurib-yurib birdaniga qo‘chqorday o‘g‘il tug‘ib berdi.
G’anijon xotini homilador bo‘lganda ham, bolani ko‘tarib yurganda ham, oy-kuni yaqinlashib qolganda ham bunga qishloqda har kuni, har yerda bo‘layotgan va bo‘ladigan hodisa deb qaragan edi. Biroq bolaning yer yuziga tushuvi uning uchun hech qachon, hech yerda ko‘rilmagan va ko‘rilmaydigan hodisaday tuyuldi; nazarida butun qishloq ko‘pdan beri shu kunga mahtal bo‘lib, hozir faqat shu to‘g‘rida gapirayotganday, har bir suyunchi olib kelgan va har bir «qulluq bo‘lsin» degan kishi shuni tasdiq qilayotganday bo‘lar edi. U «dadasi» degan so‘zni birinchi marta eshitganida bu so‘z qaerinidir qitiqladi, qaerigadir issiqqina tegab, butun vujudi yayrab ketdi.
Mana shu G’anijon o‘g‘ilchasiga karavot olgani rayon markaziga bordi, ko‘ziga eng chiroyli ko‘ringan karavotchani oldi va otiga o‘ngarib qaytib kelmoqda edi.
Yo‘l bo‘yidagi ariqlar afti burishganicha muzlab qolgan, daraxtlar cho‘ltoq suggurgiga o‘xshaydi. Havo, kuni bo‘yi zo‘r berib loaqal to‘rttagina qor tashlamaganidan xunob bo‘lganday, qovog‘i soliq. Shuning uchun, hali kun botmagani holda, qosh qoraygan. Qisqasi, kishining bahrini ochadigan hech narsa yo‘q. Shunday bo‘lsa ham, G’anijon gasht qilib, otning oyoq tashlashi va suvluqning shiqillashi maqomiga ashula aytib borar edi:
        Hoy-hoy, mening yorimsan, 
        Tanimdagi jonimsan,     
        Qorong‘u kechalarda 
        Yondirgan chirog‘imsan...
Paxtaobod qishlog‘ining chiqaverishida yo‘l bo‘yida o‘tirgan kimdir qo‘lini ko‘tarib G’anijonga bir nima dedi. Shu onda orqadan gurillab avtomobil kelib qoldiyu, G’anijon uning nima deganini eshitmadi. Ot avtomobildan hurkib, xiyla yergacha surib ketdi. G’anijon qaytib kelgani erindiyu, keta berdi. Biron kilometr yo‘l bosganidan keyin, shu yaqin o‘rtadan miltiq tovushi chiqdi. Tepalikdagi baqaterakdan gurr etib ko‘tarilgan bir to‘p qarg‘a «qa-qug‘» deganicha har tomonga uchib ketdi. Qarg‘alarning qag‘illashi G’anijonga sovuqni va yo‘l bo‘yida o‘tirib qo‘lini ko‘targan haligi kishini eslatdi. Kim ekan u, shu sovuqda ko‘chada o‘tirgan? Nega qo‘lini ko‘tardiyu, nima dedi? Bemahalda yo‘lga chiqqan biron yo‘lovchi ekanu, «otingga mingashtirib ol» dedimikin? Unday bo‘lsa, nega o‘rnidan turmadi?
G’anijon beixtiyor orqasiga qaradiyu, yana yo‘lida davom etdi; biron ashula boshlamoqchi bo‘lgan edi, yo‘l bo‘yida o‘tirgan kishi sira nazaridan ketmay, hech narsa esiga kelmadi.
Nega yo‘l bo‘yida o‘tiribdi? «Mingashtirib ol» demoqchi bo‘lsa, nega o‘rnidan turmadi? Yo kasalmikin? Agar shunday bo‘lsa, yaxshi bo‘lmadi. Hali ham qaytish kerak. Bordiyu, askarlikdan bo‘shab kelayotgan biron invalid bo‘lsa-chi?
G’anijon darhol otining boshini burib orqaga chopdi; o‘sha odam o‘tirgan joyni tusmol bilan topdi. Bu yerda hech kim yo‘q edi. Tovush chiqardi. Hech kim javob bermadi. Shu atrofni ko‘p qidirdi, topolmadi. Negadir «o‘sha odam albatta invalid» degan fikrga keldi. Nazarida, u oqsoqlanib, qishloqqa kirib borayotganday bo‘ldi. Ot qo‘yib qishloqqa kirdi. Bir necha kishini to‘xtatib so‘radi. Hech kim «o‘sha odam men» yoki «shunday odamni ko‘rdim» demadi. G’anijon «piyoda jo‘nagan ekan, ko‘rmabman» degan gumon bilan orqaga qaytdi; yaqin ikki kilometr yergacha yo‘lning ikki tomonini sinchiklab ko‘zdan kechirib ot chopdi; yana qaytdi...
Shunday qilib, G’anijon uyiga yarim kechasi keddi. Uning avzoyi shunday ediki, xotini qo‘lidagi chiroyli karavotchaga ham qaramay:
—    Voy o‘lay, nima bo‘ldi? — dedi.
—    Hech... charchadim, — dedi G’anijon, lekin bo‘lgan voqeani xotiniga aytgani uyaldi.
Bir uyquni olib turgan xotini yana uyquga ketdi hamki, G’anijon kiprik qoqmadi. U ko‘zini yumishi bilan shinel kiygan oqsoq kishi ko‘z oldiga kelar, ro‘parasida qo‘ltiqtayoqqa tayanib turib «hali shumi mehri oqibat» deyayotganday bo‘lar edi. G’anijon tamaki chekkani turib, tokchadagi patnisni tushirib yubordi. Xotini uyg‘ondi.
—    Ha, nima qilib yuribsiz? Chirog‘ni ko‘tarsangiz-chi! — Tamaki qaerda?
—    Nima qilasiz?
—    Minib bozorga borib kelaman! Tamakini nima qiladi kishi? Chekadi-da! - dedi G’anijon bo‘g‘ilib.
—    Ha, muncha... kechasi tamaki chekadigan odatingiz yo‘q edi, shunga so‘radim.
Erini hech qachon bunday kayfiyatda ko‘rmagani, undan sira dag‘al so‘z eshitmagani uchun xotinining ko‘ngliga g‘ul-g‘ula tushdi, o‘rnidan turib yonboshladi.
—    Biron joyingiz og‘riyaptimi?
—    Yo‘q.
G’anijon tamaki cheqdi va kelib cho‘zildi. Xotini uning boshini siladi.
—    Birov xafa qildimi?
—    Yo‘q.
Xotini bir oz turib yana so‘radi:
—    Nega bemahalga qoldingiz?
—    Yo‘lda ish chiqib qoldi.
—    Nima ish? Nima bo‘ldi? Ayting, o‘rgulib ketay... Menga aytmasangiz kimga aytasiz...
G’anijon, xotini juda katta tashvishda qolganini payqab, gapning uchini chiqardi.
—    Kelayotsam, yo‘l bo‘yida birov o‘tirgan ekan, qo‘lini ko‘tarib «jon aka, meni mingashtirib olint» deganday bo‘ldi.
—    Kim ekan u?
—    O’rnidan turmadi. Shundan gumon qildimki, askarlikdan bo‘shab kelayotgan biron invalidmi... Invalid ekanligi aniq!
—    Darrov mingashtirib olmadingizmi?
—    Ot, harom o‘lgur, surib ketib qoddi. Qaytib borib topolmadim. Chaqirdim, u yoq-bu yoqni qidirdim. O’tirgan joyini otdan tushib qaramabman, shunga ko‘nglim g‘ash bo‘layotibdi. Yarasi yomonroq bo‘lsa, ko‘ngli ozib, o‘sha yerda yotib qoldimi...
—    Unchalik emasdir... Avvali shuki, askarlikdan bo‘shab kelgan kishi yo‘l bo‘yida «kim o‘tar ekan» deb o‘tirmaydi, ularga ot-arava, mashina hammavaqt tayyor, hammavaqt topiladi.
Xotini bu gapni G’anijonga tasalli berish uchun boshlagan edi, biroq unga tasalli berishdan burunroq o‘zining ko‘ngliga g‘ashlik tushdi. Uning nazarida, o‘sha odam haqiqatan invalid bo‘lib, yarasi ochilganligi orqasida ko‘ngli ozgan, hozir hushiga kelib, ariq bo‘yida inqillab yotganday bo‘ldi.
—    O’tirgan joyini qaramadingizmi?
—    Qaradim, lekin otdan tushib qaraganim yo‘q. Qorong‘i edi.
—    Voy, odam ham shunchalik beg‘am bo‘ladimi? Otdan tushib paypaslab qaramaysizmi! Endi nima bo‘ldi!
G’anijon irg‘ib o‘rnidan turdi.
—    Borib kelsammikin?
—    Shu vaqtgacha yotarmidi?
—    U-ku yotmas, birov olib ketar, lekin bu ahvolda biz yotolmaymiz-da!
G’anijon darrov kiyinib chiqdi va borib kolxoz otboqari Nasibalini uyg‘otdi. Nasibali mast uyquda yotgan ekan, malol kelib gaplashdi.
—    Qayoqqa borasiz shu mahalda?
Gapni cho‘zmaslik uchun G’anijon yolg‘on gapirdi:
—    Amakimning o‘g‘li askarlikdan bo‘shab kelibdi, shuni ko‘rib kelaman.
Nasibali darrov otxonaga kirib, bitta otni yetaklab chiqdi.
—    Ot minganda odam orqa-oldiga qarab yuradi, — dedi qorinbog‘ini tortayotib, — hali sal bo‘lmasa avtomobil urib ketayozdi.
—    Qachon?
—    Hali-chi, hali! Paxtaoboddan chiqaverishda!
—    Qo‘l ko‘targan sizmidingiz! U yerda nima qilib o‘tirgan edingiz?
—    Arpaga borgan edim.
—    E, salomat bo‘ling! Bo‘ldi, ot kerak emas!
Nasibali hayron bo‘lganicha qolaverdi. G’anijon yugurganicha uyiga keldi va eshikdan shovqin solib kirdi:
—    Nasibali ekan! Nasibali!
Bola emizib o‘tirgan xotin o‘rnidan turib beixtiyor:
—    Voy, o‘lsin? — dedi.
Birpasdan keyin er-xotin mojaroni unutishdi. G’anijon karavotning bir tomonini ko‘tarib:
— Bu karavotni ko‘rdingmi? Karavot olish mana bundoq bo‘ladi. Tug‘ishni senga-yu, karavot olishni menga chiqargan! — dedi.
Er-xotin xotirjam bo‘lib uyquga ketishdi.
1945