Yangi hovli Tillaevga yoqdi. Yuklarni mashinadan tushirayotganda Qurbonboy bir gap aytib qoldi:
— Sizga endi bitta it lozim, o‘rtoq Tillaev. It uyning savlati. Albatta it boqing. O’zim g‘alatisini topib beraman.
Tillaevning itga unchalik hushi yo‘q edi, indamay qo‘ya qoldi. Qurbonboy xotinlarning hayhaylashiga qaramay polni ham o‘zi yuvdi, gilamni ham o‘zi ko‘chaga olib chiqib, qoqib keldi.
— Iya, iya, biz turganda nega endi siz pol yuvarkansiz, opa? O’zimiz qotirib tashlaymiz. Men gilam qoqayinu, siz tomosha qiling. Ammo-lekin itning g‘alatisini boqish kerak. Ko‘chadan kirgan odam kiroyi direktor bo‘lsang, shunaqa it boq, deb havas qiladigan bo‘lsin.
Qurbonboy uyni saranjom qilib bo‘lgandan keyin ham darrov keta qolmadi. Hovlida ancha aylanib yurdi. It bog‘laydigan joyni o‘zi belgiladi.
— Yo‘o‘o‘q, o‘rtoq Tillaev, it masalasini bizga qo‘yib beravering. Mana, itning joyi shu. Kichkinagina, ixchamgina uycha qurib bersam, itning ham joni kirib qoladi. Xo‘p, biz ketdik. Qurbonboy ketdi.
— Bu kishi kim bo‘ladilar? — dedi Tillaevning xotini uning orqasidan borib eshikni ilgaklab qaytarkan.
— Judayam anig‘ini bilmayman, garajimizda ishlasa kerak. Ko‘chishga mashina so‘raganimizda zavgar, qarashib yuboradi, deb qo‘shib bergan edi, — dedi Tillaev.
— Durust odamga o‘xshaydi. Chaqqongina ekan. Ertasiga Tillaev ishdan qaytib yuvinayotganida Qurbonboy kattakon it yetaklab keldi. U itni ayvonning ustuniga boylab, iljaydi:
— Oti Qoplon, Tillaev aka. Odamning yaxshisini darrov taniydi. Sizga tez o‘rganib ketadi. Ertaga yaxshilab uycha yasab berib ketaman.
U qo‘lini yuvib kelib, yarim soatcha itning ta’rifini qilib o‘tirdi.
— It hamma gapni tushunadi, faqat jonivorning tili yo‘q.
Qurbonboy bir so‘zli kishi ekan, aytganini qildi. Tillaev ishga ketganida zambilg‘altakda g‘isht olib kelib, itga uycha yasab ketibdi. Magazindan alyumin tog‘oracha olib, itga yalog‘ qilib beribdi. Tillaev idoradan chiqib, endi mashinaga o‘tiraman deb turganida, yugurib kelib qog‘ozga o‘rog‘liq narsa uzatdi.
— Xo‘jayin, Qoplonga nasiba. Kabobchi oshnamga tayinlab qo‘ygan edim, suyakni begona qilma, deb.
— Qurbonboyingiz odam ekan, — dedi xotini Tillaev uyga kelganda, — bechora jonini fido qivoraman deydi-ya. Bola-chaqali, kamxarj odamga o‘xshaydi. Imoratini yetti yildan beri bitkazolmasmish. Uncha-munchasiga qarashib yuboring.
Tillaev xotinining gaplariga parvo qilmay, choy ichardi.
Tillaev bilan Qurbonboy orasida yaqinlik paydo bo‘ldi. Bir kuni gap orasida u ro‘zg‘ordan orttirib, uchastkasining tomini yopolmayotganini aytib qoldi:
— Ayb o‘zimda, yoshligimdan shunaqaman, o‘zimga qaramayman, oshna-og‘aynilarning ishi bitsin, deyman. Ha, odam bolasidan shu qolar ekan. Bo‘lmasa, promkombinatda ham, raypoda ham oshnam bor, yuztagina shifer so‘rasam, yo‘q dermidi. So‘ramayman. Aslo so‘ramayman.
— Nechta shifer yetmayapti? — dedi Tillaev beparvo.
— Yo‘q, xo‘jayin, so‘ramang, skladga yuz ellikta shifer yozib bersangiz ham olmayman. Siz bilan shu maqsadda oshna bo‘lmaganman. Bunaqa gapni aytsangiz, uyingizga ikkinchi qadam bosmay ketaman.
Shu-shu bo‘ldi-yu, Tillaevning unga ixlosi oshib ketdi. Shundoq yaxshi odam garajda mashina yuvib o‘tirmasin, deb uni garaj mudiriga muovin qilib qo‘ydi. Uyiga bir yuz saksonta shifer, o‘ttizta tunuka tushirib berdi. Ammo Qurbonboy har tushlikda kelib, Qoplonni o‘ynatib kelishini tark qilmadi. Bu orada Tillaevning eski bod kasali tutib, yotib qoldi. Avvaliga Qurbonboy kelib, uning holidan xabar olib turdi. Doktorlar endi bo‘lmaydi, pensiyaga chiqing, deb maslahat berishgandan keyin Tillaev ministrlikka ariza yozib, ishdan bo‘shatishlarini so‘radi. Ministrlik uning talabini qondirib, o‘rniga boshqa direktor tayinladi. Qurbonboy o‘sha kuni kelib, Qoplonni aylantirgani olib chiqib ketdi-yu, qaytib kelmadi. Tillaev Qoplonga ancha o‘rganib qolgan ekan, to yarim kechagacha ikki ko‘zi ko‘chada bo‘lib, itni poyladi. Yo‘q, Qoplon bedarak ketdi. Qurbonboy ham qorasini ko‘rsatmay qo‘ydi.
Oradan anchagina vaqt o‘tdi. Tillaev hassaga tayanib ko‘cha aylangani chiqdi. Bir mahal qarasa ko‘chaning narigi betida Qurbonboy Qoplonni yetaklab yuribdi. Chaqirsa it qaradi-yu, Qurbonboy qaramadi. O’sha kuni yangi direktor o‘g‘lining tug‘ilgan kuniga o‘tirish qilib berayotgan ekan. Tillaevga mashina yuboribdi. Er-xotin borishdi. Darvozadan kirishlari bilan yo‘lakda yotgan Qoplon ularni ko‘rib, dumini likillatib erkalandi.
— Bizning it qalay? — dedi yangi direktor.
— Bu itni taniyman, — dedi Tillaev va narirokda yangi direktorning charm to‘nini tuflab artayotgan Qurbonboyga bir qarab, uyga kirib ketdi.