Bog‘bon bog‘da ishlab yurgan ekan. Bir bulbul kelib hadeb sayrayveribdi. Shunda tuzoqni ko‘rmagan bulbul daraxtga uchib kelib qo‘nibdi va tuzoqqa ilinib qolibdi. Buni ko‘rgai bog‘bon, uni olib tushibdi. Qafas topib kelib, bulbulni solib qo‘yibdi.
Bir kuni bulbul tilga kirib, odamga o‘xshab so‘zlabdi:
— Ey, bog‘bon, meni qo‘yib yuborsang, bir gapni aytardim.
Bog‘bon hayron qolibdi. Chunki hech kim bulbulning gapirganini eshitmagan ekan. Bog‘bon bulbulni qo‘yib yuboribdi. Ozod bo‘lgan bulbul bog‘bonga qarab shunday debdi:
— Ey, bog‘bon, o‘sha gulning tagini kovlasang, bir xumcha oltin chiqadi.
Bog‘bon bulbul aytgan gulning tagini kovlabdi. U yerdan bir xumcha oltin chiqibdi. Bulbulning aytgani rost chiqqanini ko‘rib, bog‘bon taajjublanib:
— Ey, bulbul, shuncha yerning tagidagini ko‘rar ekansan-u, ammo ko‘zingni ro‘parasidagi tuzoqni ko‘rmay ilinganingga hayron qolaman, — debdi.
Buni eshitgan bulbul shunday debdi:
— Bu ko‘rchilik, kulfatni tortishim azaldan yozilgan ekan. Bunga donolik kor qilmaydi.